ಪ್ರೀತಿ ನನ್ನ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ  

                   ನನ್ನ ಲ್ಲಿನ ಆನಂದ ಹೊರಗಿನ ಕ್ರಿಯೆಗಳಿಂದ ಬಂದದ್ದಲ್ಲ. ಅದು ಆoತರಿಕವಾಗಿ ಮೂಡಿದ್ದು. ತಿಂಗಳುಗಟ್ಟಲೇ ಅವಿರತವಾಗಿ ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದ್ದಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕ ಪ್ರತಿಫಲ. ಅದಕ್ಕೇ ಬಾಹ್ಯ ಸೌಂದರ್ಯ, ಬಾಹ್ಯ ಸಂಗತಿಗಳಾವವೂ ನನ್ನನ್ನು ತೀವ್ರವಾಗಿ ಬಾಧಿಸಲಾರವು. ತಾತ್ಕಾಲಿತವಾಗಿ ಅದೂ ತೀರಾ ಚಿಕ್ಕ ಅವಧಿಗೆ ವಿಚಲಿತಳಾಗಬಹುದಷ್ಟೇ. ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ಯಾರೂ ನನ್ನ ನೋವಿನಲ್ಲಿಡಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ. ನಾನು  ಮೌನದಲ್ಲೂ, ಏಕಾಂತದಲ್ಲೂ ನೆಮ್ಮದಿ ಕಂಡುಕೊಂಡವಳು. 

                  ಬಲಹೀನತೆಗೂ, ಉತ್ಕಟವಾದ ಪ್ರೀತಿಗೂ ಅಜಗಜಾಂತರ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿದೆ. ಒಂದು ದಿನ ಸಂಗಾತಿಯೊಂದಿಗೆ ಮಾತನಾಡಳು ಆಗದಿದ್ದಾಗ ನೋವಾದರೆ ಅದು ಬಲಹೀನತೆಯಲ್ಲ. ಅದು ಸಂಗಾತಿಯ ಬಗೆಗಿನ ತುಡಿತ, ಹಂಬಲ. ನಮ್ಮ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಭಾಗವನ್ನ ಅವರಿಗಾಗಿ ಮೀಸಲಿಡ ಲಾಗಲಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಆತಂಕ. ನಮ್ಮದೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಅವರೊಂದಿಗೇ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವ ಇರಾದೆ. ನಮ್ಮ ಮನದಲ್ಲಿ ಅವರೆಡೆಗಿರುವ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನೂ, ಆರಾಧನೆಯನ್ನೂ  ನಮಗೇ ನೆನಪಿಸುವ, ತೆರೆದಿಡುವ ಮನಸಿನ ವಿಧಾನ. ಪ್ರೀತಿ ಎಂದಿಗೂ ಬಲಹೀನತೆ ಆಗಬಾರದು. ಆಗಲಾರದು. ಅದು ಶಕ್ತಿಯಾಗಬೇಕು, ಗುರುವಾಗಬೇಕು, ಹೊಸ ಹೊಸ ಸಾಧನೆಗೈಯಲು ಪೂರಕವಾದ ಹುಮ್ಮಸ್ಸಾಗಬೇಕು. ಪ್ರೀತಿಯೆಂದರೆ ಕೇವಲ ಪಡೆಯುವುದಲ್ಲ, ಕೇವಲ ಕೊಡುವುದೂ ಅಲ್ಲ, it  is  all about  SHARING.....
                ಒಲವಿನಲ್ಲಿ ಚಿಕ್ಕ ಪುಟ್ಟ ಮುನಿಸುಗಳೂ ಇರಬೇಕು. ಅವುಗಳನ್ನು ಮುಗಿಸಿ ಮರುಕ್ಷಣ ಒಂದಾಗಬೇಕು. ಆ ಕ್ಷಣದ ಆನಂದ ಚಿರಕಾಲ ನೆನಪಿನಲ್ಲುಳಿಯಬೇಕು. I  WON HER /HIM  ಎನ್ನುವುದಕಿಂತ SHE /HE  WON ME  ಎಂದರೆ  ಅಲ್ಲಿಗೆ ಸಂಬಂಧದ ಒಂದು ಮಜಲು ಗಟ್ಟಿಯಾದoತೆಯೇ. ಹೇಳಿದರೆ ಮುಗಿಯದ, ಅನುಭವಿಸಿದಷ್ಟೂ   ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುವ, ಕೊಟ್ಟಷ್ಟೂ  ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳುವ, ಪಡೆದಷ್ಟೂ ಬೇಕೆನಿಸುವ,ಇನ್ನೂ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿರುವ ಈ  ಭಾವನೆಗೊಂದು hats off.